Hulphond

Toen ik nog een kleine Droppie was, was ik al bijzonder behulpzaam. Elke dag zette ik de schoenen van de baas klaar in mijn mand, de veters al lekker ruim in de kwijl zodat het soepel door de gaatjes van de schoenen zouden glijden. Ze hoefde nooit haar schoenen te zoeken. Ik had ze allemaal al gepakt. Handig, vond ik zelf.

Elke ochtend om kwart voor 7 sta ik onderaan de trap zachtjes geluiden te maken. Baasje hoeft geen wekker te zetten want ik sta er echt elke ochtend, ook in het weekend. Zo komt ze zeker niet te laat op haar werk of op het uitlaatterrein. Behulpzaam toch?

Met regelmaat schud ik de kussens op die op de bank liggen. Ik kom zelf niet op de bank maar ik ben uitstekend in staat om meer fluf en lucht in de kussens te krijgen door simpelweg mijn tanden in een hoekje te zetten en dan te schudden. Scheelt mijn baas weer werk. Ik help haar gewoon. Dat zit in mijn natuur.

Als het etenstijd is, maak ik altijd een kwijlspoor vanuit de keuken naar mijn bak buiten. Zo dwars door de eetkamer en de woonkamer, zodat mijn baasje weet waar de bak staat. Kijk, ik weet dat ze altijd van allerlei spullen kwijt raakt, maar mijn bak, die is niet te missen. Volg het spoor en dump het voer. Zij gelukkig en ik gelukkig. Ik laat ook altijd een restje vlees achter in mijn bak. Dan weet mijn baasje dat ik gegeten heb en dat het weer tijd is om mijn voerbak te wassen. Zou ik het schoonlikken, dan zou ze vertwijfeld om zich heen kijken en zich geen raad weten. Ik help haar door altijd een restje te laten staan. Zo ben ik nu eenmaal.

Soms moet ik spugen. Heel vervelend, daar kan ik niets aan doen. Om mijn baasje niet al te veel werk te geven, spuug ik altijd op hetzelfde plekje. Op de kokosmat. Ook al is de hele vloer van plavuizen, ik doe het toch liever op de kokosmat. Dan weet het baasje tenminste waar ze mijn kwakje moet vinden en hoeft ze niet verder te zoeken. Handig toch?

Ja, ik ben echt een hulphond. Denk altijd mee met het baasje en zorg ervoor dat ze een makkelijker leven heeft. Dat is mijn taak, zo gezegd. Om mijn baasje het leven gemakkelijker te maken.

Neem nou vandaag. Baasje ging met de fiets richting het uitlaatterrein. Ik liep er naast. Gezellig, zo saampjes. Mijn vrienden waren ook op het uitlaatterrein. Dolle pret. Samen stoeien, balletje gooien, stokken sjouwen en zwemmen. We hadden had druk, zo druk dat ik vergeten was een poepje te doen. Kan gebeuren. Dus op de terugweg, naast de fiets, bedacht ik mij in ene dat ik uit de broek moest. De nood was hoog dus ik gooide mijn gewicht in de strijd. Om te zorgen dat mijn baasje niet van haar fiets viel door mijn plotselinge stopactie, gooide baasje de riem los. Het is een korte riem, met aan het einde een lus als handvat. Aan de lus heeft mijn baasje, heel handig, een aantal poepzakjes geknoopt. Zo heeft ze altijd voldoende zakjes bij de hand om mijn drolletje op te rapen.

Ik, als behulpzame hond, moest dus heel nodig uit de broek. Zo nodig dat baasje niet direct kon stoppen met de fiets en dus de riem los liet zodat ik mijn eigen gang kon gaan. Omdat ik niet wilde dat mijn baasje nog meer tijd zou verliezen door mijn onbezonnen actie, heb ik haar een grote dienst bewezen. Ik draaide en draaide en draaide, totdat ik het ultieme plekje had gevonden. Op de poepzakjes.

Mijn drolletje en natte flatsen die daarna altijd komen, heb ik met militaire precisie, boven op de, aan mijn riem geknoopte poepzakjes, gedeponeerd. Lekker handig. Hoeft mijn baasje alleen nog maar de boel op te pakken en dicht te knopen. Ja, ik doe echt alles om het leven van mijn baasje makkelijker te maken.