Hoeperderpoep

Hoeperderpoep zat op de stoep en laten we vrolijk wezen. Hoeperderpoep zat op de stoep en laten we vrolijk zijn.

Geen idee waarom mijn baasje deze dinsdagavond, als we naar de boxerclub gaan, dit kinderrijmpje luidkeels door de auto heen roept. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik vaker geen idee heb, wat mijn baasje allemaal brabbelt. Soms zelfs, vraag ik mij af, wie hier de oudste van de twee is. En dan moet ik nog drie worden…

In ieder geval, deze dinsdagavond schalt het kinderrijmpje door de ruimte. “Het wordt spannend, Droppie. Bereid je maar vast voor. Je zult het leuk vinden.” Zo kirt mijn baasje de hele 20 minuten in de auto. Ik stop de punten van mijn oren nog dieper in mijn oorschelp en plaats mijn poten over mijn kop. Ik kom hier voor mijn rust, ja, blaf ik haar toe. En probeer mij te concentreren op mijn powernap. Want tijdens de training sta ik AAN. Dan hou ik iedereen in de gaten. Ik check de aanwezigheid van hond en baas en inspecteer het veld.

Ik heb al eerder verteld dat ik bij de behendigheidsgroep zit, maar dat ik eigenlijk een klein lichamelijk mankementje heb, waardoor het springen niet zo wil lukken. Het kan ook tussen mijn oren zitten, dat ik geen sprong wil nemen. Het resultaat is het zelfde. Eindeloos de tunnel racen, want dat vind ik wel leuk. Ook de schutting en de kattenloop is geen probleem. Maar die sprongetjes. Na mijn oproep voor andere bezigheden voor de kneuzenclub, het groepje boxers die niet kunnen, willen, mogen springen of waarvan de baasjes niet kunnen rennen, is er achter de schermen veel gebeurd. Mijn baasje heeft haar nagels van haar pootjes gekloven maar het is gelukt. Voor de kneuzenclub is een nieuwe sport gekomen.

En zo staan er 7 boxers klaar om Hoopers uit te proberen. Met een echte instructeur, die rust en kalmte uit straalt. Vanaf een afstandje geeft hij aanwijzingen aan mijn baas. “Niet zo zwaaien met je armen. Je hond weet van gekkigheid niet meer waar hij heen moet lopen. Blijf binnen het vak en gun Drop de tijd om zelf te bedenken wat hij moet doen. Gebruik je lichaamstaal. Andere hand en draai je lichaam naar de Hooper. Af en toe schudt de instructeur en tevens baasje van Utah zijn hoofd meewarig. Wat een geduld heeft deze man.

Stiekem sta ik te gniffelen terwijl mijn baas wordt toegesproken. Ik kijk naar Utah die al een ervaren hoopersgirl is. Al het begin is moeilijk hè Ut, zeg ik, terwijl wij samen met open mond zien hoe mijn baasje struikelt over haar eigen voeten door simpelweg binnen een rood vak te moeten blijven. Ja, zegt Utah, altijd precies doen wat de baas zegt is essentieel binnen deze sport. Dan is het komisch effect het hoogst. En kunnen ze alleen de schuld aan zichzelf geven als wij weer eens een hoopertje te veel of te weinig nemen. Denksport voor baasjes. En ik zie dat jouw baasje hier wel uitzonderlijk veel moeite mee heeft.

Oja, nog een tip van een oude wijze dame. Als jouw baas het commando “weg” geeft, dan betekent dat niet dat je de kuierlatten mag nemen en alvast richting de auto mag vertrekken. Nee, dan zou je eigenlijk de hooper moeten nemen die iets verder weg is van de baas. Maar wil je echt de omstanders aan het lachen krijgen, doe dan het volgende… Ik knik en neem het advies ter harte. Utah is een goede vriendin die mij graag de fijne kneepjes van het vak “Hoe maak ik het mijn baas zo lastig mogelijk” bij wil brengen. Ze heeft ook veel ervaring.

Dus hoor je mijn baasje bij de hoopersles het commando “weg” geven, dan doe ik dus precies het tegenovergestelde en vlei mijn dikke kont neer op de punt van haar schoen. Moest ik ergens heen dan? Daar weet ik niets van! Voor het extreme effect ga ik ook nog even op mijn rug liggen rollen op de voeten van de instructeur. Succes verzekerd.

Op de terugweg in de auto mompel ik zachtjes… hoeperderpoep zat op de stoep…