Het begon als een normale zaterdag. Keurig om 7 uur ‘s ochtends zat ik onderaan de trap te wachten op de baas. Om half 8 liepen we buiten, op zoek naar mijn vrienden voor een rondje bos. Heerlijk in het zonnetje. Om twee uur later, lekker onder de modder en kwijl weer binnen te komen. Niets leuker dan het weekend te beginnen met struinen, snuffelen, spelen en racen.
Dan een ontbijtje, zoals het hoort. Vleesje in mijn voerbak, vers water in mijn waterbak. Daar kan ik echt van genieten. Na mijn schoonheidsslaapje gauw weer in de pootjes om het baasje te helpen met het wassen van de auto. Ik heb keurig met mijn tong de plekjes aangewezen die ze nog had gemist. Daarna een rondje dorp en lunch zoals het hoort, vleesje in de voerbak, water in de waterbak en op hoogte zodat ik niet hoef te bukken.. Niets aan de hand, zou je zeggen.
Drop, zei het baasje toen, Drop, vanmiddag gaan we op stap met Stichting Eigenbelang en jij mag mee. St. Eigenbelang is mijn baasjes vriendinnenclubje. Ik vind ze leuk, die meiden. Ze houden van wandelen, van avonturen en ze houden van mij. Dus ik trok direct een sprintje naar de net gewassen auto en blafte naar mijn baasje. Neem je alles mee wat nodig is, want je weet maar nooit met die meiden? Ja hoor Drop, ook je avondmaal zal ik inpakken, riep het baasje terug.
Even later, stapte vriendin 1 in de auto, reden we naar het treinstation om vriendin 2 op te halen om samen naar vriendin 3 te rijden. Vriendin 3 was net verhuisd en het was mijn taak om de nieuwe woning te inspecteren. Vriendin 3 woont namelijk alleen en dus is het extra belangrijk te kijken naar alle veiligheidsaspecten van het huis. De eerste uitdaging zat in de trap. Een stalen, open trap met een roosterstructuur moest genomen worden om bij de voordeur te komen. Ze woont namelijk op 1 hoog. Altijd gênant als baasje mij moet helpen met het beklimmen van een trap. Aan de andere kant, als ik het eng vind, dan vindt een potentiële inbreker het ook vast een grote hindernis. Eenmaal binnen heb ik mijn neus gestoken onder het bed, in de toiletpot en heb ik mijn bakkes op de bank gelegd. Alles zag er keurig uit. Geen monsters in de kast, geen beestjes in de keuken. Alleen een cactus die ik van het tafeltje heb gezwiept, twee keer. Na de inspectie van het huis moest het nieuwe stadje bekeken worden. Maar eerst die rottrap af. Allemachtig, wat een ellende als je door elke trede de vloer beneden je kan zien.
Maar goed, ik was op stap met vier lieve dames, inclusief mijn baasje dus er was werk aan de winkel. Ik heb elke boom bekeken. De dames in de gaten gehouden, wat nog best een moeilijke klus was, want dan ging er 1 naar links en de rest naar rechts. Of twee stopten om iets te bekijken terwijl de andere twee doorliepen. Uitermate ingewikkeld. Na twee uur struinen over de markt, langs de haven en door de winkelstraten was ik doodop. En was het tijd voor het avondeten.
En weer moest ik die ingewikkelde trap op. Wat een gedoe, maar oké voor een goede maaltijd doe ik alles. Kom ik boven, heeft mijn baasje mijn avondeten, mijn extra lekkere worst, in mijn waterbak gedaan. Ze was mijn voerbak vergeten en ook mijn standaard waar de bakken in horen te staan. Nou zeg ik je. Dat kan toch niet? En die waterbak heeft ze buiten gezet. Bij de voordeur, met mijn vleesje er in. Op een vloer die zo glad was als het Thialf ijs stadion. Ik bleef maar schuiven met die waterbak, maar het vleesje kreeg ik niet te pakken. En daar zat ik dan, moe van het harde werken en zonder eten. En de meiden van st. Eigenbelang zaten ondertussen aan een heerlijke ovenschotel. Zielig hè!
Bij thuiskomst heeft mijn vrouwtje de waterbak met mijn vleesje in mijn voerbak gezet. Ik had nu echt razende honger. De bellen kwijl hingen op mijn knieën. Maar zeg nou zelf, zo werkt het toch niet? Ik ben een hond van stand. Voer in de voerbak, water in de waterbak en graag op hoogte geserveerd. Dus ik kon nog niet eten. Nadat ik het baasje eindelijk zo ver had gekregen om mijn vleesje over te scheppen in de juiste bak, heb ik toch staan schrokken. Volgende keer toch maar een goed gesprek aan gaan met mijn baasje, want dit is toch geen manier om voor mij te zorgen. Beneden alle peil. Vind je ook niet?
0 reacties