Vandaag laat ik je zien hoe je je baasje beschermd op het strand en in het restaurant. Je bent inmiddels 8 maanden dus tijd voor een vervolgles in persoonlijke begeleiding oftewel “the bodyguard.“ MiniMe en ik zitten samen in de auto, op weg naar Noordwijk en het Noordzee strand. Volgens mijn baasje is dat het enige echte strand en niet dat hoopje zand bij het hondenstrandje aan het Veluwemeer. Wat is dan het verschil, vraagt MiniMe aan mij. Zand is toch zand. Soesterduinen zonder water, toch? MiniMe is in zijn korte leventje, hij is 8 maanden, nog nooit naar het echte strand geweest.
De zee is eindeloos, MiniMe. Je kan er niet om heen rennen. Je ziet de overkant niet. Baasje zegt dat aan de overkant een eiland ligt waar ze heel raar praten en aan de verkeerde kant van de weg rijden. De zee geeft golven. Als je niet oplet, word je overspoeld. En, niet vergeten, het water is zout. Dus niet drinken uit de zee, daar kan je maag niet tegen.
MiniMe kijkt mij een beetje onnozel aan. Zoute zee, geen einde aan het water. Hij kan er zich geen voorstelling van maken. Omdat onze baasjes meegaan, is onze aanpak als volgt, vervolg ik mijn gesprek. Als we samen bij de strandafgang komen, laten we de riemen los. Jij gaat linksom het strand op, ik ga rechtsom. Neus tegen de grond, hoog tempo en rennen maar. Alles wat je onderweg tegenkomt, ga je inspecteren. Honden, mensen, zeesterren, schelpen, ballen, paaltjes, het maakt niet uit. Je cirkelt om de baasjes heen. Maak je ronde steeds groter en groter maar hou het baasje in het oog, want er lopen nogal vreemde snuiters rond.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij de vuurtoren gaan we het strand op. De ogen van MiniMe vallen bijna uit zijn hoofdje. Zoveel zand, zoveel zee en zoveel mensen met andere honden. Hoe ga je je baasje hier tegen beschermen? Gevaar loert overal. De meeste mensen zijn dik ingepakt. Die bewegen niet zo snel dus kunnen geen bedreiging zijn voor de baasjes. Maar voor de zekerheid toch maar even checken. Na een uur is MiniMe gesloopt. We hebben een kilometer of drie afgelegd in het mulle zand maar door al ons geren lijkt het wel een halve marathon.
Dus op naar het restaurant. De baasjes duiken een overdekt verwarmd terras op. Ook wij zijn van harte welkom en krijgen direct een waterbak met heerlijk vers zoet water aangereikt. Terwijl we samen slobberen, zeg ik tegen Gijs. Die mannen daar, dat groepje in de hoek. Die moeten wij in de gaten houden. Zie je ze? Ze zijn in het zwart gekleed, in van die strakke lycra pakjes en van die rare klikschoenen. Dan staan de mannen op. Het is een groepje van 10. Ze lopen over het terras het restaurant binnen. We horen geklik van de schoenen in metaal. De ober doet de voordeur van het terras open en in de deuropening van het restaurant verschijnt de eerste wielrenner op zijn fiets. Met een vaartje rijdt hij zo over het terras de boulevard op. In zijn kielzog volgen zijn vrienden. Ik maak mij los van mijn baas, roepend naar MiniMe. Werk aan de winkel jongen, dit is een serieuze bedreiging voor die baasjes van ons. Straks worden ze gekidnapped en moeten ze mee op de fiets. Ook in zo’n strak pakje. Dat is toch geen gezicht? We vliegen beiden op de wielrenners af. Met een enorm geblaf uit onze beider kelen jagen we ze de deur uit. Zo, opgeruimd staat netjes. Terwijl we terug lopen naar onze baasjes, de haren nog hoog op de rug, gaat opnieuw de voordeur open. Een tweede groepje fietsers wil met fiets en al het terras op en naar binnen rijden. Alsof het is afgesproken draaien MiniMe en ik ons gelijktijdig om. We blaffen onze longen uit ons lijf. De eerste wielrenner stopt en kijkt met verschrikte ogen naar ons. Onze baasje grijpen ons in de nekvel en trekken ons terug. De eigenaar van het restaurant schiet in de lach. En wij, wij blaffen alsof ons leven er van af hangt. Mannen in strakke pakjes op een racefiets op het terras. Het moet toch echt niet gekker worden.
MiniMe, we krijgen ze niet weg. Ze komen met bosjes binnen, die mannen. Dan kunnen we niet anders dan overgaan op de persoonlijke beveiliging. En zo zitten we samen, MiniMe en ik, Droppie op schoot bij het baasje die het dichts bij de mannen zit. We beschermen haar met ons leven.
0 reacties