Prioriteiten!

Mijn baasje is mijn alles. Ik heb dat vast wel eens verteld. Waar zij gaat, ga ik ook, het maakt mij niet uit waarheen. Als het gezin de trap af loopt, Grote baas voorop, jongste kind er achter en mijn baasje als laatste, dan kijk ik om de eerste twee mensen heen. Eerst mijn baasje begroeten en dan de rest. Tja, een kwestie van prioriteiten! Van haar krijg ik eten, knuffels, mijn wandelingen en stoeipartijen. Van de anderen ook, maar toch. En daarbij, in dit mannengezelschap, val ik gewoon op de vrouw. Zo simpel is het ook nog eens.

Laatst had ik mijn baasje ook nog verdedigd toen er iets aan kwam wat ik bedreigend vond. Ik ben voor haar gaan staan en heb geblaft. Stoer hè ! Ja, mijn baasje is mijn prioriteit, mijn allesie..

Afgelopen weekend waren alle mannen thuis. Ik zal je de situatie uitleggen. Grote baas, oudste kind en jongste kind. Mijn vrouwelijke baasje is er ook. In de woonkamer wordt koffie gedronken. Baasje zit op de bank met oudste naast haar. Grote baas zit in de stoel voor het raam en jongste in de stoel er tegen over. Ik lig op het vloerkleed in het midden. Nou heb ik een wat luidruchtige familie. Zeker als de jongens thuis zijn. Het volume wordt behoorlijk opgeschroefd. Stoere verhalen worden verteld. De lach buldert door de kamer. Wat vaak gepaard gaat met veel armgebaren en zwaaibewegingen. Zo ook deze morgen. Er is blijkbaar veel te vertellen aan elkaar.

Ik lig op het vloerkleed en heb een tennisbal in mijn bek. Wat bijzonder is, want ik mag nooit een tennisbal. Niet goed voor je tanden Drop, zegt het baasje altijd. En ik moet eerlijk bekennen dat ik altijd de neiging heb om de tennisbal te begraven in het gazon. Daar wordt mijn baasje ook niet vrolijk van. Ja, tennisballen zijn bijzonder en ik ben er gek ook. Enfin, normaal gesproken liggen de tennisballen dus achter slot en grendel. Oudste was binnen gekomen met een tennisbal in zijn zak. Die was blijven liggen van mijn logeerpartij van twee weekjes terug bij oudste thuis. Hij heeft een tuin die ik helemaal mag afgraven dus dan mogen tennisballen wel. Ik lig dus op het kleed. Tennisbal in mijn bek en de andere gezinsleden maken flinke herrie. Ik bemoei mij alleen met mijn net gekregen bal.

Dan vliegt het eerste kussen door de kamer. Mijn baasje heeft een opmerking gemaakt naar de oudste, wat schijnbaar terug betaald moet worden door het gooien van een kussen. Even later zeilt er een tweede kussen over mijn hoofd richting mijn baasje. Ook de jongste gaat zich er mee bemoeien. En ja hoor, de aanval wordt nu echt ingezet. Mijn baasje wordt omver geworpen en de oudste duikt boven op haar. Ik trek een wenkbrauw omhoog. De jongste staat aanwijzingen te geven hoe de oudste het beste mijn baasje in bedwang kan houden. Ik trek nog een wenkbrauw om hoog. Dan roept de grote baas: “Stapelen”. Baasje wordt bedolven onder armen en benen van oudste, jongste en grote baas. Ze gilt het uit. Droppie! Roept ze heel hard. Droppie, kom mij redden. Ik trek opnieuw mijn wenkbrauw omhoog. Ik kijk naar de kluwen lichamen waaronder ergens mijn baasje moet liggen, dan kijk ik naar mijn tennisbal, die ik eigenlijk niet mag hebben. Dan sta ik langzaam op. Droppie, Droppie, help mij dan toch, hoor ik ergens vanuit de krochten van de bank roepen. Ik kijk naar de bank, ik kijk naar de bal. Pak dan de bal op en loop naar mijn mand. Daar draai ik drie keer en ga met mijn kont naar de woonkamer liggen. Terwijl mijn baasje wordt “vermoord” door haar eigen familieleden, speel ik met mijn bal tussen mijn poten. Tja, prioriteiten!