De Club

Het is dinsdagavond. Mijn vaste clubavond met mijn boxervrienden. Ik zit op mijn kleedje en baasje zit naast mij. Voor de verandering regent het niet pijpenstelen. Samen kijken we tevreden het veld rond. Overal boxers, bij behendigheid, bij gehoorzaamheid en op het hoopersveld. Het voordeel van een boxerclub is dat er weinig geblaft wordt door de honden. Wij, boxers, hebben het simpelweg niet nodig om ons vocaal te laten horen om de aandacht te krijgen. Gewoon één blik op onze koddige smoeltjes en iedereen wil met ons knuffelen. Of in ieder geval met mij…

Terwijl ik tegen mijn baasje aanhang, vraag ik aan haar: ‘hoe moet het nu straks, als we gaan verhuizen? Kunnen we dan nog steeds naar de boxerclub komen?’ Baasje kijkt mij aan. ‘Het spijt me Drop. Het is te ver, te veel file, om elke dinsdagavond hier naar toe te rijden. We zullen straks een andere club voor je moeten zoeken.’ Mmmm, geen boxerclub meer en ik kijk nog eens om mij heen. Geen Famke, mijn grote witte liefde? Geen puppies meer om mee aan te klooien? Geen gezellig geklets met de behendigheidsdames?

“Maak je maar niet druk, Drop. We vinden wel een nieuwe club en af en toe gaan we gewoon hier op visite. Komt wel goed, hoor schatje.”

De volgende ochtend hoor ik het nog nagalmen in mijn mooie koppie “Komt wel goed hoor schatje” Nou, ik weet het zo net nog niet. Dus ik neem het heft in eigen poten. Zodra baasje boodschappen gaat doen, klap ik de laptop open. Met mijn dikke tenen google ik op ‘hondensportvereniging aan de kust’. Een hele lijst rolt uit de computer. Eens kijken, een puppycursus… nee, mijn baasje met haar witte haren komt daar niet meer voor in aanmerking. Simpelweg te oud om voor een pup te kunnen doorgaan. Gehoorzaamheidscursus. Nou, dat is ook nog een uitdaging voor mijn baas. Ze luistert vooral naar zichzelf en heeft wat moeite met hiërarchische structuren. Om niet gefrustreerd te raken, slaan we dit maar over. Wat is er nog meer te vinden? Een Martin Gaus academie? Oh wacht, een schaapsherderstraining. Dat zou wel lachen zijn, maar in de omgeving van ons nieuwe huis houden ze alleen bloembollen. En die gaan nergens heen. Beetje zonde van de tijd misschien.

Dan komt baasje weer thuis. “Tijd voor een wandeling Droppie? Het is lekker weer.” Ik laat mij dat geen twee keer zeggen en ren de achterdeur uit. Nog geen vijf minuten later lig ik in een slootje te stinken om vervolgens mijn natte vieze lijf te wentelen in modderig rood zand. Als ik druipend en ruikend in de tuin lig bij te komen na een uurtje vol viezigheid en baggerzooi, trek baasje de laptop open. “Even kijken wat je hebt gevonden Drop. Welke vereniging zou het beste bij ons passen?

En dan schiet baasje in de lach, terwijl ze kijkt naar de plakkaten zwarte drek op mijn lijf. “We hoeven niet langer te zoeken Drop, ik heb de beste hondenclub gevonden. Misschien dat het niet allemaal boxers zijn, maar ik denk dat je het er reuze naar je zin zult hebben. En het zit maar drie straten van ons nieuwe huis af. Is dat niet even boffen?” Met mijn lodderige oog kijk ik mijn baasje aan. Wat heb je gevonden? Hondenschool de speurende Dropneus? Kynologenclub voor hoogwaardige hoopershonden? Hondentraining voor briljante Boxers en soortgenoten?

“Nee, Drop, bij ons nieuwe huis om de hoek zit, en ik lieg niet, hondenschool de Vliegende Varkentjes! Ik denk dat jij daar prima bij past.”